در روزهای اخیر و همزمان با فعال شدن «مکانیسم ماشه»، در داخل کشور شاهد رویکردهای متفاوتی بودهایم.
دولت و وزارت خارجه بر استفاده از ظرفیتهای دیپلماتیک برای حل این بحران تاکید دارند. این رویکرد در سفر رئیسجمهور به نیویورک و سخنان وزیر خارجه در شورای امنیت سازمان ملل نیز مشهود بود.
در مقابل، صداهای بلندی از جریان سیاسی رقیب دولت شنیده میشود که نه تنها میتواند تلاشهای دیپلماتیک را خنثی کند، بلکه پتانسیل تشدید بحران را نیز دارد.
نمایندگان نزدیک به این جریان، حدود ۱۰ طرح با هدف خروج کشور از پیمان منع گسترش سلاحهای هستهای (NPT) را مطرح کردهاند.
برخی از این نمایندگان تندرو، پا را فراتر گذاشته و خواستار ساخت سلاح هستهای شدهاند. آنها در نامهای با امضای ۷۱ نماینده استدلال کردهاند که فتوای رهبری مبنی بر حرام بودن ساخت سلاح هستهای مربوط به شرایط زمانی دیگری بوده است.
این جریان سیاسی ادعا میکند که بازگشت تحریمهای شورای امنیت تاثیر اقتصادی چندانی ندارد، اما همزمان تهدید میکنند که در واکنش به آن، از NPT خارج شده و برای ساخت سلاح هستهای آماده خواهند شد.
این صدای دوگانه از تهران باعث میشود طرفهای غربی به این برداشت برسند که در داخل ایران آشفتگی و افکار مغشوشی وجود دارد و یک صدای واحد شنیده نمیشود.
